నా ఏడుపు

చిన్నప్పుడు నేను ఊరెత్తకపోయేటట్టూ ఏడ్చేదాన్నంట . నా ఏడుపుకు చుట్టుపక్కలవాళ్ళు కూడా హడలి పోయేవాళ్ళంట.పల్లెలో ఉన్నప్పుడయితే చుట్టుపక్కల వాళ్ళు పొద్దున్నే అడిగే వాళ్ళంట,ఏమి పిల్ల అట్టా ఏడుస్తుందేమని.పిల్ల చూడ్డానికి బాగుందిగాని గొంతేంది తల్లీ,ఆమైనుంది,అనేవాళ్ళంట.నాకు ఇంకా ఏడాది నిండక ముందు ఒకపారి ఏడుపుకెత్తుకున్ననంట.అప్పుట్లో నాకు మాటిమాటికి బేదులు అయ్యేవంట.నాఏడుపు చూసేసరికి పిల్లకు ఏమైందబ్బాఅని మా పెద్దోల్లంతా కిందా మీదైండ్రంట.మా అమ్మమ్మ పొద్దు మరీపోకముందే డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకెళ్ళండి,మళ్ళీ పొద్దు పోయిందంటే డాక్టర్ అందుబాటులో ఉండడు,అనిందంట.అప్పుడు మాయమ్మా,నాయినా నన్ను సంకనేసుకోని ఆటోలో జయశంకరు డాక్టర్ దగ్గరకు పరిగెత్తిండ్రంట.నేను ఆటోలో ఎక్కిన కాసేపటికే ఏడుపు ఆపేసిన్నంట.మెదలకుండా ఉన్ననంట.నేను మెదలకుండాఉండేది చూసి పిల్లకు ఏం బాగాలేదు అని  డాక్టరు అడిగితే ఏంచెప్పాల్నబ్బా అని మొకమొకాలు చూసుకున్నరంట.
  నేను ఏడ్చినప్పుడల్లా మాయమ్మ ఎగిరెగిరి సముదాయిచ్చేదంట.మానాయిన చెప్పిండు.ఇప్పుటికీ దాన్ని గుర్తు చేసేదానికి మానాయిన నన్ను ఎత్తుకోని నవ్వుతాలకు పైకీకిందికిఎగురుతా ఉంటాడు.అప్పుడు మాయమ్మ కోపం తెచ్చుకుంటా సాలుసాల్లే,మీ తమ్ముడూ,సెల్లీ లేరా; వాల్లు ఎట్టా సముదాయిచ్చుకునేది మేము చూడమా అంటా ఉంటాది.నేను ఏడ్సేదాని గురించి ఎవురన్నా అనుకునేటప్పుడు నాకు మా జేజినాయిన గుర్తుకొస్తాడు.జేజినాయినంటే నాయిననాయిన.నేను మాజేజినాయినను కూడా తాతానే పిల్చేదాన్ని.మా నాయిన, తాతేందీ? అమ్మ నాయినయితే తాత అనాలా,జేజినాయినను పట్టుకోని తాత అంటావేంది అనేవోడు.నాకేమో తాత అనేదే అలవాటయింది.మాయమ్మకెల్లి అమ్మ నాయిన్నయినా,నాయిన నాయిన్నయినా తాతనే అంటరంట.అందుకే నాకూ, ఇద్దర్నీ తాత అనేది అలవాటయింది.
మా జేజినాయిన నేను ఏడ్చేది మొదులు పెట్టంగనే కాసేపు చూస్ఛూసి,అందర్నీ గెదుముకుంటా ఇంక నన్ను సముదాయిచ్చేదానికి  దిగేవోడంట. గబగబా మంచానికి ఉయ్యలేసేటోడంట.ఉయ్యాలంటే పైనుంచీ కిందికి ఏసేది కాదు.మంచానికే,ఒక పక్క కాళ్ళకు  రెండు పేట్లగ తాడు కట్టి, ఆ తాడు పేట్ల మద్దెన దుప్పటి ఇరికిచ్చి,మళ్ళీ అది ఊడకుండ సుట్లు సుట్టి అందులో నన్ను పండేసేటోడు.అట్ట కట్టేదానికి మాయమ్మకుగాని,మానాయినకుగాని,మాజేజికిగాని రాదు.మాయత్త మాత్రం సుమారుగ కట్టేదంట.అట్ట ఆయన ఉయ్యాల కట్టినాంక,ఇంక ఊపీ ఊపీ పాడేవోడు.రార రార రార చిన్నోడా; రారా,నాగేంద్రస్వామి రారా,రారా నాయినా పిల్ల ఏడుస్తా ఉంది,అని ఎత్తుకునేటోడు.నేను ఆయన అట్టా ఎత్తుకోంగనే ఆగిఆగి ఇంటా,ఏడ్చేదాన్నంట.నేను ఆ పాటలో పడి కొద్దికొద్దిగ గొంతు తగ్గియ్యంగనే ఆయన చూడు నా దెబ్బ అన్నట్టుగ అందరితట్టూ చూసేటోడంట. ఈ తతంగమంతా చూసి చుట్టు పక్కనంతా ముసిముసిగ నవ్వుకునేటోళ్ళంట.ఈయన పిల్లను సముదాయిచ్చుండడా లేకుంటే సిన్న కొడుకును తలుచుకుంటుండడా అనేవాల్లంట.మా బాబాయి పేరు నాగేంద్ర అయిందాన వాల్లు అట్టా ఎగతాలి చేసేటోల్లు.అప్పుడు మా బాబాయి తిపురాంతకంలో ఉండేటోడు.ఎప్పుడో పది రోజులకొకపారి ఇంటికొచ్చిపోయేటోడు.
అట్లా ఊపిచ్చుకోని ఊపిచ్చుకోని ఎప్పుటికో నేను నిద్రపోయేదాన్ని.అప్పుడు మాజేజినాయిన పిల్లను గూడా సముదాయిచ్చుకునేది గూడా రాదు ఎందుకే మీరు? అని మాజేజితట్టు చూసి అనేటోడు.మా జేజి అప్పుడు ఇంక సాలు పోయ్యోన్నట్టుగ నవ్వేదంట.